امروزه صنعت مبلمان در جهان رشد سریعی دارد و از آن بهعنوان یک صنعت زودبازده، رشدیابنده، پرشتاب و با ارزشافزوده بالا و اشتغالزا یاد میشود. با این وجود، این صنعت هنوز نتوانسته موقعیت استراتژیک و سرنوشتساز خود را در اقتصاد کشورمان احراز و تثبیت نماید؛ در حالی که کشورهای درحالتوسعهای نظیر چین، مالزی، ترکیه و… با فراهم آوردن شرایط سرمایهگذاریهای سنگین در آن، نه تنها بازارهای جهانی که حتی بازارهای داخلی و بازارهای صادراتی پیرامون ایران را نیز هدف قرار دادهاند. تحقیقات انجام شده در زمینه بررسی وضعیت صنعت مبلمان ایران و روند صادرات و واردات آن به سایر کشورها (ذوالقدر.م (۱۳۷۶) و فتح الله زاده.ع (۱۳۸۲))، حاکی از آن است که این صنعت در کشورمان با مسائل و مشکلاتی از قبیل وجود اشکالات ساختاری در سیستم تولید، بازاریابی و صادرات دست و پنجه نرم میکند [۱و۲]. حال با توجه به مطالب ذکر شده و بحث بنیادین ایجاد اشتغال مولد برای جمعیت چندین میلیونی جوان و توانمند در کشور، از وظایف دولت و مجریان برنامههای اقتصادی و صنعتی بوده که با بها دادن به این صنعت کاربر، ضمن تحقق بخش مهمی از استراتژی توسعه صادرات غیرنفتی و ارزآوری بهنحو چشمگیر، مهمترین مشکل کنونی جامعه یعنی بیکاری را حل نمایند.